Sygnałami, które mogą świadczyć o tym, że warto udać się na diagnozę do terapeuty ręki mogą być:

​

• Niechęć do podejmowania czynności manualnych, korzystania z materiałów plastycznych – dzieci unikają rysowania, malowania farbami, klejenia, korzystania z mas plastycznych. Niechętnie podejmują naukę pisania.

• Niechęć, unikanie, nietypowe reakcje na dotyk niektórych faktur, temperatur, konsystencji. Preferowanie tylko określonego ich rodzaju – w efekcie dzieci mogą unikać np. zabaw masami plastycznymi i spożywczymi (np. surowe ciasto), dotykania wybranych przedmiotów (np. wełnianych swetrów), korzystania z określonych substancji (np. mydła w płynie), wkładania rąk pod strumień wody (np. unikanie uczucia strumienia wody lecącej z prysznica).

• Problemy z czynnościami samoobsługi w codziennych działaniach, takich jak ubieranie się, zasuwanie suwaka, zapinanie guzików, wiązanie sznurówek, wkładanie rękawiczek.

• Problemy z wykonywaniem czynności manualnych, koordynacją pracy rąk – w efekcie dzieci mają trudności z budowaniem konstrukcji, dopasowywaniem elementów, wkładaniem zabawek do otworów, a także wylewaniem płynów z kubeczka, strącaniem przedmiotów, upuszczaniem rzeczy.

• Zbyt wolne lub zbyt szybkie działanie, a w efekcie niezgrabność, niezborność ruchowa – dzieci wykonują czynności nieprecyzyjnie, niedokładnie, niedbale. Nie nadążają za rówieśnikami.

• Nietypowe zachowania, które są próbą dostymulowania dłoni, zapewnienia sobie potrzebnych doznać proprioceptywnych. Dzieci na przykład bardzo mocno ściskają dłoń na przywitanie, kładą ciężkie rzeczy na swoje dłonie, siadają na nich, mocno ściskają przedmioty i wbijają w nie paznokcie, uderzają dłońmi o przedmioty lub przedmiotami o dłonie, w nietypowy sposób dotykają i gładzą wybrane faktury.

• Nieprawidłowy chwyt narzędzia pisarskiego – nietypowe ułożenie ręki w trakcie trzymania ołówka, kredki czy długopisu, ale także nożyczek czy sztućców.

• Nieprawidłowa siła oddziaływania narzędziem. Dzieci dziurawią kartki w zeszycie czubkiem długopisu czy kredki, ich pismo przebija na kolejne strony, widać napięcie w obrębie dłoni (np. na skórze ślady po wbitych paznokciach). W konsekwencji dziecko szybko się męczy, potrzebuje przerw w trakcie pisania, wielokrotnie poprawia chwyt ołówka, nie lubi pisać i rysować.